Աշխարհում  չկա  թեկուզ օվկիանոս    
որ Սևան դառնա

Սևան իմ ան•ին, ալիքդ քամուց ինչպես խաղալիք
օրոր է ասում` պերճ զարդարանքով բյուր նավակների,
ջահել հարսների ու թիավարող դյուցազունների:
Ասա ինձ, Սևան, ի±նչն է քեզ հուզում խանդի ցոլանքից
սե±րը կույսերի, թե± ալիքներիդ
հարվածները պերճ նավակներին:
- Սերն է ինձ մաշել, իմ նախնիների կարոտն եմ քաշել:
Ջրերս հուժկու, նվազ, նվազած ալիքս մարեց
ջինջ կապուտակի սին փրփուրներից:
Կանաչ ու դեղին ճահիճներ դարձան`
ժայռածին պարիսպ ափերս թողած այն հեռուներում,
ըւր ոչ հավք կա, ու ոչ էլ ծաղկունք:
Բայց մի օր հանկարծ կարոտս մաշած
թե աստվածաշնորհ հրաշք պատահի,
որ երկնայինը նորից կամենա, ու ես ետ դառնամ
այնժամ ալիքս ափերս պապակ` հեռու թե մոտիկ
այնպես կլիզե, որ խոր - խորքերից վերքերս բուժե:
Հուժկու հարվածից ժայռակուռ ափին մարած ալիքիս ամեն մի կաթիլ
արևի շողից ադամանդ դարձած`
կրկին ետ կ•ան` վտիտ ջրերիս ծոցը մայրական:
Երկունքի ուժով ադամանդից էլ ադամանդափայլ
բյուր կաթիլներով կօծվեն ափերս` հող, թե ժայռածին:
Կանաչ ու դեղին ախտից ազատված, երկնակամարի լազուրը խլած
ջինջ ու կապուտակ ջրերս կրկին մի նոր կյանք կառնեն:
Էն նախկին շուքս, •իտեմ` հետ կ•ա, թե արևածա•ին ու արևամուտին
կապույտ ժպիտս հուր հրա•նդի բոլոր •ույներով շողերն արձակած
երկնակամարը ես էլ կտեսնեմ:
Աշխարհում չկա ծովերից մի ծով, թեկուզ օվկիանոս,
որ Սևան դառնա` ոնց բիբը հայոց:
Եթե պատահի, որ կրկին ան•ամ ու պատահական ես ծնունդ առնեմ,
հային հայացնող զմրուխտ ջրերիդ
սուրբ կնունքների միրոնով օծվեմ,
արյանս կանչով ճիչս մանկական դարձյալ կլինի` իմ ան•ին Սևան:
Երանի ապրեմ, քեզ փառաբանող խոսքեր շռայլեմ,
թե որ չունենամ` ավելի լավ է հո•իս ավանդեմ
ըւ շիրիմ դարձած տապանաքարիս վիմա•իր թողնեմ`
- Բայց եղավ այնպես, որ չպետք է լիներ` այդպես պատահեց`
անկարող դարձա, կարոտով անցա:

Մարտին Ադամյան